There Is No Hope’: Crisis Pushes Haiti to Brink of Collapse Haitians say the violence and economic stagnation stemming from a clash between the president and the opposition are worse than anything they have ever experienced.

LÉOGÂNE, Haiti — The small hospital was down to a single day’s supply of oxygen and had to decide who would get it: the adults recovering from strokes and other ailments, or the newborns clinging to life in the neonatal ward.

Haiti’s political crisis had forced this awful dilemma — one drama of countless in a nation driven to the brink of collapse.

A struggle between President Jovenel Moïse and a surging opposition movement demanding his ouster has led to violent demonstrations and barricaded streets across the country, rendering roads impassable and creating a sprawling emergency.

Caught in the national paralysis, officials at Sainte Croix Hospital were forced to choose who might live and who might die. Fortunately, a truck carrying 40 fresh tanks of oxygen made it through at the last minute, giving the hospital a reprieve.

“It was scary, really scary,” said Archdeacon Abiade Lozama of the Episcopal Church of Haiti, which owns the hospital. “Every day, things become more difficult, day after day.”

Though the country has been trapped for years in cycles of political and economic dysfunction, many Haitians say the current crisis is worse than anything they have ever experienced. Lives that were already extremely difficult, here in the poorest country in the Western Hemisphere, have become even more so.

Weeks of unrest around Haiti, coupled with rampant corruption and economic malaise, have led to soaring prices, a disintegration of public services and a galloping sense of insecurity and lawlessness. At least 30 people have been killed in the demonstrations in the past few weeks, including 15 by police officers, according to the United Nations.

“There is no hope in this country,” said Stamène Molière, 27, an unemployed secretary in the southern coastal town of Les Cayes. “There’s no life anymore.”

P2/ Gas shortages are worsening by the day. Hospitals have cut services or closed entirely. Public transportation has ground to a halt. Businesses have shuttered. Most schools have been closed since early September, leaving millions of children idle. Widespread layoffs have compounded chronic poverty and hunger. Uncertainty hangs over everything.

Many Haitians with the means to flee have left or are planning to, while most who remain are simply trying to figure out where they are going to get their next meals.

Haiti was once a strategic ally for the United States, which often played a crucial role here. During the Cold War, American governments supported — albeit at times grudgingly — the authoritarian governments of François Duvalier and his son, Jean-Claude Duvalier, because of their anti-Communist stance.

In 1994, the Clinton administration sent troops to restore Jean-Bertrand Aristide to power after his ouster as;;president, but 10 years later, intense pressure from the United States helped push Mr. Aristide out again.

Now, protesters are criticizing the United States for continuing to stand by Mr. Moïse. The Trump administration has urged respect for the democratic process, but has said little about the unrest in Haiti.

“If you look at Haitian history, governments are overthrown when the United States turns on them,” said Jake Johnston, a research associate at the Center for Economic and Policy Research.

The current crisis is a culmination of more than a year of violent protests, and the product, in part, of political acrimony that has seized the nation since Mr. Moïse, a businessman, took office in February 2017 following an electoral process that was marred by delays, allegations of voter fraud and an abysmal voter turnout.

Outrage over allegations that the government misappropriated billions of dollars meant for social development projects provided the initial impetus for the protests. But opposition leaders have sought to harness the anger to force his ouster, calling for his resignation and the formation of a transitional government.

The protests intensified in early September, at times turning violent and bringing the capital, Port-au-Prince, and other cities and towns around the country to a standstill.

P3/ “We’re not living,” Destine Wisdeladens, 24, a motorcycle-taxi driver, said at a protest march in Port-au-Prince this month. “There is no security in the country. There’s no food. There’s no hospitals. There’s no school.”

Mr. Moïse has been defiant, saying in public comments last week that it would be “irresponsible” for him to resign. He has named a commission of politicians to explore solutions to the crisis.

Amid the current turmoil, daily routines, never a sure thing in this vulnerable country, have been thrown even more deeply into doubt.

With public transportation having ground to a halt, Alexis Fritzner, 41, a security guard making about $4 per day, walks about 10 miles each way to work at a clothing factory in Port-au-Prince. He has not been paid for more than a month, he said, yet he still goes to work for fear of being fired.

“It’s because there are no other options,” he said.

The mounting problems at Sainte Croix Hospital here in Léogâne are emblematic of the crisis. Though the town is only about 20 miles from Port-au-Prince, near-daily barricades have impeded traffic. Suppliers in the capital have been forced to close or have had trouble receiving imports, making medicine hard to get.

At least one patient at the hospital died in recent days because of a lack of crucial medicine, said the Rev. Jean Michelin St.-Louis, the hospital’s general manager.

It has been hard to wrangle fuel to run the hospital’s generators, its only power supply, he said. At times, ambulances have been blocked from crossing the barricades despite promises from protest leaders to the contrary. Some of the hospital’s staff members, including the chief surgeon, have not always been able to make it to work because of the protests.

“It’s the first time I’ve been through such a difficult experience,” Father St.-Louis, 41, said.

The crisis is particularly stark in Les Cayes, the most populous city in southern Haiti, which has effectively been cut off from the capital by barricades on the main road. The city endured a total blackout for nearly two months. The power company started to mete out electricity again earlier this month, though in tiny increments — a few hours on one day, a few more on another.

The city’s public hospital shut down recently when protesters, angry over the death of one of their comrades, smashed its windows and destroyed cars in its parking lot. After the attack, the staff fled, said Herard Marc Rocky, 37, the hospital’s head of logistics.

Even before the riot, the hospital was barely functioning. For three weeks, it had been without power after running out of fuel for its generators.

Archdeacon Lozama, 39, who oversees an Episcopal parish in Les Cayes, said demonstrators forbid him from holding services on two recent Sundays. “We couldn’t open the doors,” he said. “People would burn the church.”

Thieves have stolen the batteries from solar panels that provide electricity to the parish school. The keyboardist in the church music ensemble was recently wounded by a stray bullet. And protesters manning a barricade took food that Archdeacon Lozama was delivering by truck on behalf of an international charity.

“There’s no one you can call,” he lamented. “There’s no one in charge.”

P4/ People, he said, are desperate. “As they have nothing, they can destroy everything. They have nothing to lose.”

Intersections throughout Les Cayes are scarred with the remains of burned barricades made with wood, tires and other debris, vestiges of near-daily protests.

“I’m hiding out here, I’m hunkering down, I’m not even on my porch,” said Marie Prephanie Pauldor Delicat, 67, the retired headmistress of a kindergarten in Les Cayes. “I’m scared of the people.”

Shop owners say sales have plummeted. Violent demonstrations have forced them to curtail their hours, and it has become harder to restock merchandise.

Several regional opposition leaders, in an interview at a dormant nightclub in Les Cayes, blamed infiltrators sympathetic to the government for the violence. But they defended the roadblocks, saying they helped thwart the movement of security forcesaccused of aggressions against residents.

“We get the support of the population despite it all, because all the population has the same demand: the departure of Jovenel Moïse,” said Anthony Cyrion, a lawyer.

A wellspring of opposition in Les Cayes is La Savane, one of its most forlorn neighborhoods, where simple, rough-hewed homes line unpaved roads and the stench of open sewers commingles with the salty perfume of the Caribbean Sea.

On a visit this month, reporters from The New York Times were surrounded by crowds of desperate and angry residents, each with a list of grievances against the government and accounts of utter despair.

One young man opened his shirt to reveal a bullet wound in his shoulder. Another showed where a bullet had hit his leg. They blamed the police.

“We are all victims in many ways!” shouted Lys Isguinue, 48. “We are victims under the sticks of the police! We are victims of tear gas! We are victims because we cannot eat! We are victims because we cannot sleep!”

Venise Jules, 55, a cleaning woman at a grade school and the mother of Ms. Molière, the unemployed secretary, said her entire family had voted for Mr. Moïse.

“He said everything would change,” she recalled. “We would have food on our plates, we would have electricity 24/7, we would have jobs for our children and salaries would increase.”

Ms. Jules, three of her five children and a cousin live in a narrow house in La Savane made from mud and stone. The corrugated metal roof leaks when it rains. The bathroom is an outhouse with a hole in the ground. With no running water, the family has to fill buckets at a public tap several blocks away.

They cook over coal — when they have something to cook.

“I didn’t put anything on the fire today,” Ms. Jules said. It had been a full day since she had eaten anything.

With the schools closed, Ms. Jules had been without work — or an income — for weeks. Even when she worked, earning $47 per month, she had not been able to amass any savings. Now she sends her children to eat at the homes of friends with something to spare.

Her despair, she said, has driven her to consider suicide.

On a recent evening, she sat with Ms. Molière, her daughter, in their house as it sank into the shadows of the night. Ms. Molière began to cry softly. Seeing her tears, Ms. Jules began to cry as well.

“It’s not only that we’re hungry for bread and water,” Ms. Molière said. “We’re hungry for the development of Haiti.”

“Haiti is very fragile,” she said.

Harold Isaac and Meridith Kohut contributed reporting.

Kirk Semple is a correspondent covering Mexico, Central America and the Caribbean. He is based in Mexico City. @KirkSemple

Działania do podjęcia:

· Przejrzyj swoje osobiste plany bezpieczeństwa;

· Monitoruj lokalne media w poszukiwaniu aktualizacji;

· Powiadom znajomych i rodzinę o swoim bezpieczeństwie;

· Unikaj okolicy;

· Unikaj demonstracji i wszelkich dużych zgromadzeń ludzi;

· Nie próbuj przejeżdżać przez blokady dróg; i

· Jeśli napotkasz blokadę drogi, zawróć i przejdź do bezpiecznego miejsca.

Security Alert:  U.S. Embassy Port-au-Prince, Haiti (October 10, 2019)

Location:  Port-au-Prince and throughout Haiti.

Events:   The opposition has announced in local media plans for protest demonstrations during the period October 11 through 17, including in the vicinity of the U.S. Embassy on Monday, October 14 and Tuesday, October 15. During this period, movements of U.S. Embassy personnel will be restricted to home to work, between the two residential U.S. Embassy compounds and the Chancery.

Actions to take:

·        Review your personal security plans;

·        Monitor local media for updates;

·        Notify friends and family of your safety;

·        Avoid the area;

·        Avoid demonstrations and any large gatherings of people;

·        Do not attempt to drive through roadblocks; and

·        If you encounter a roadblock, turn around and get to a safe area.

Assistance:

·        U.S. Embassy Port-au-Prince, Haiti

Tabarre 41, Route de Tabarre

Emergencies: +509-2229-8000

Non-emergency inquiries: acspap@state.gov

Website: https://ht.usembassy.gov/

·        Contact the State Department’s Bureau of Consular Affairs

1-888-407-4747 toll-free from the United States and Canada

1-202-501-4444from other countries

·        Haiti Country Information

·        Enroll in the Smart Traveler Enrollment Program (STEP) to receive security updates

·        Follow us on Facebook and Twitter

FRAGMENT

Walka między prezydentem Jovenelem Moïse a rosnącym ruchem opozycyjnym domagającym się jego ustapenia doprowadziła do gwałtownych demonstracji i zabarykadowania ulic w całym kraju, czyniąc drogi nieprzejezdnymi i powodując rozległy wypadek.

Przyłapani na paraliżu narodowym urzędnicy szpitala Sainte Croix zostali zmuszeni do wyboru, kto może żyć, a kto umrzeć. Na szczęście w ostatniej chwili przejechała ciężarówka przewożąca 40 świeżych butli z tlenem, co dało szpitalowi ulgę.

„To było przerażające, naprawdę przerażające” – powiedział archidiakon Abiade Lozama z Kościoła Episkopalnego na Haiti, który jest właścicielem szpitala. „Każdego dnia sprawy stają się coraz trudniejsze z dnia na dzień”.

Chociaż kraj od lat jest uwięziony w cyklach dysfunkcji politycznych i gospodarczych, wielu Haitańczyków twierdzi, że obecny kryzys jest gorszy niż wszystko, czego kiedykolwiek doświadczyli. Życie, które było już niezwykle trudne, tutaj, w najbiedniejszym kraju na półkuli zachodniej, stało się jeszcze bardziej.

Tygodnie niepokojów wokół Haiti w połączeniu z szalejącą korupcją i złym samopoczuciem gospodarczym doprowadziły do ​​gwałtownego wzrostu cen, rozpadu usług publicznych i galopującego poczucia niepewności i bezprawia. Według Organizacji Narodów Zjednoczonych w demonstracjach w ostatnich tygodniach zginęło co najmniej 30 osób, w tym 15 przez funkcjonariuszy policji.

„W tym kraju nie ma nadziei” – powiedziała 27-letnia Stamène Molière, bezrobotna sekretarka w południowej nadmorskiej miejscowości Les Cayes. „Nie ma już życia”.

Niedobory P2 / gazu pogłębiają się z dnia na dzień. Szpitale ograniczyły usługi lub zostały całkowicie zamknięte. Transport publiczny zatrzymał się. Firmy się zamknęły. Większość szkół została zamknięta od początku września, przez co miliony dzieci pozostają bezczynne. Powszechne zwolnienia spotęgowały chroniczne ubóstwo i głód. Niepewność zawisła nad wszystkim.

Wielu Haitańczyków, którzy mają środki na ucieczkę, opuściło lub planuje uciekać, podczas gdy większość z nich próbuje po prostu dowiedzieć się, gdzie zamierzają zjeść następne posiłki.

Haiti było kiedyś strategicznym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych, które często odgrywały tutaj kluczową rolę. Podczas zimnej wojny rządy amerykańskie poparły – choć czasami niechętnie – rządy autorytarne François Duvaliera i jego syna Jean-Claude’a Duvaliera z powodu ich antykomunistycznej postawy.

W 1994 r. Administracja Clintona wysłała żołnierzy, aby przywrócić Jean-Bertranda Aristide do władzy po jego ouster jako ;; prezydentie, ale 10 lat później silna presja ze strony Stanów Zjednoczonych pomogła ponownie wypchnąć pana Aristide’a.

Teraz protestujący krytykują Stany Zjednoczone za to, że nadal stoją po stronie pana Moïse. Administracja Trumpa nalegała na poszanowanie procesu demokratycznego, ale niewiele mówiła o niepokojach na Haiti.

„Jeśli spojrzysz na historię Haiti, rządy zostaną obalone, gdy Stany Zjednoczone zwrócą się przeciwko nim” – powiedział Jake Johnston, pracownik naukowy w Centre for Economic and Policy Research.

Obecny kryzys jest kulminacją trwającego ponad rok brutalnych protestów, a częściowo efektem politycznej zarazy, która ogarnęła naród od czasu, gdy pan Moïse, biznesmen, objął urząd w lutym 2017 r. W następstwie zakłóconego procesu wyborczego z powodu opóźnień, zarzutów oszustwa wyborczego i fatalnej frekwencji wyborczej.

Oburzenie zarzutów, że rząd sprzeniewierzył miliardy dolarów przeznaczone na projekty rozwoju społecznego, dał początkowy impuls protestom. Ale przywódcy opozycji starali się wykorzystać gniew, aby zmusić swojego oustera, wzywając do rezygnacji i utworzenia rządu przejściowego.

Protesty nasiliły się na początku września, czasami gwałtownie i doprowadzając do zatrzymania stolicy, Port-au-Prince i innych miast w całym kraju.

P3 / „Nie żyjemy”, 24-letni Destine Wisdeladens, kierowca taksówki motocyklowej, powiedział podczas marszu protestacyjnego w Port-au-Prince w tym miesiącu. „W kraju nie ma bezpieczeństwa. Nie ma jedzenia. Nie ma szpitali. Nie ma szkoły ”.

Pan Moïse był wyzywający, mówiąc w zeszłym tygodniu w publicznych komentarzach, że rezygnacja z niego byłaby „nieodpowiedzialna”. Zwołał komisję polityków, która ma zbadać rozwiązania kryzysu.

Wśród obecnych zawirowań codzienne rutyny, które nigdy nie były pewne w tym wrażliwym kraju, zostały jeszcze bardziej poddane w wątpliwość.

Po zatrzymaniu transportu publicznego Alexis Fritzner, lat 41, ochroniarz zarabiający około 4 USD dziennie, idzie około 10 mil w każdą stronę do pracy w fabryce odzieży w Port-au-Prince. Powiedział, że nie zarabia dłużej niż miesiąc, a mimo to nadal idzie do pracy z obawy przed zwolnieniem.

„To dlatego, że nie ma innych opcji” – powiedział.

Narastające problemy w szpitalu Sainte Croix tutaj w Léogâne są symbolem kryzysu. Chociaż miasto znajduje się zaledwie około 20 mil od Port-au-Prince, prawie codzienne barykady utrudniają ruch. Dostawcy w stolicy zostali zmuszeni do zamknięcia lub mieli problemy z otrzymaniem importu, co utrudnia dostęp do leków.

Co najmniej jeden pacjent w szpitalu zmarł w ostatnich dniach z powodu braku kluczowych leków, powiedział wielebny Jean Michelin St.-Louis, dyrektor generalny szpitala.

Powiedział, że ciężko było zużyć paliwo, aby uruchomić generatory szpitalne, które są jedynym źródłem zasilania. Czasami karetki były blokowane przed przekraczaniem barykad, pomimo obietnic składanych przez liderów protestów. Niektórzy pracownicy szpitala, w tym naczelny chirurg, nie zawsze byli w stanie sprawić, że zadziałały z powodu protestów.

„Po raz pierwszy przeżyłem tak trudne doświadczenie”, powiedział 41-letni ojciec St.-Louis.

Kryzys jest szczególnie dotkliwy w Les Cayes, najbardziej zaludnionym mieście na południu Haiti, które zostało skutecznie odcięte od stolicy przez barykady na głównej drodze. Miasto przetrwało całkowite zaciemnienie przez prawie dwa miesiące. Firma elektroenergetyczna zaczęła ponownie wyrzucać energię elektryczną na początku tego miesiąca, choć stopniowo, kilka godzin dziennie, kilka godzin później.

Miejski szpital publiczny został niedawno zamknięty, gdy protestujący, źli na śmierć jednego z towarzyszy, wybili jego okna i zniszczyli samochody na parkingu. Po ataku personel uciekł, powiedział 37-letni Herard Marc Rocky, dyrektor logistyki szpitala.

Nawet przed zamieszkami szpital ledwo funkcjonował. Przez trzy tygodnie był bez prądu po wyczerpaniu się paliwa dla generatorów.

39-letni archidiakon Lozama, który nadzoruje parafię biskupią w Les Cayes, powiedział, że demonstranci zabronili mu odprawiania nabożeństw w dwie ostatnie niedziele. „Nie mogliśmy otworzyć drzwi” – powiedział. „Ludzie spaliliby kościół”.

Złodzieje ukradli baterie z paneli słonecznych, które dostarczają prąd do szkoły parafialnej. Klawiatura w kościelnym zespole muzycznym została niedawno zraniona przez zabłąkaną kulę. A protestujący obsadzający barykadę zabierali jedzenie, które Archdeacon Lozama dostarczał ciężarówką w imieniu międzynarodowej organizacji charytatywnej.

„Nie ma nikogo, do kogo można by zadzwonić” – ubolewał. „Nie ma nikogo odpowiedzialnego”.